Ik ben geen fan van het “nieuwe werken” en met name niet van de kantoortuin welke overal een onvermijdelijk deel uitmaakt van dit met bravoure verkondigde concept. En dit terwijl ik al jaren ambulant mijn werkzaamheden verricht en gewend ben aan de flexibiliteit die dat vraagt om te kunnen werken waar en wanneer dat gewenst is of uitkomt.
Er zit mij iets anders dwars en dat is dat de nieuwe kantoortuinen uiteindelijk leiden tot anonieme werkomgevingen. In het begin heb je dat niet door; je hele afdeling gaat op een dag over naar de nieuwe omgeving. Maar ik, als ambulante kenniswerker, zie hoeveel moeilijker het is geworden voor nieuwelingen op “de vloer” om anderen te leren kennen en contact te zoeken. Waarom zou je je gaan voorstellen aan 60 man in een ruimte, zelfs als je daar dagelijks werkt? In het begin geef je iedereen waar je direct naast zit een handje, stelt je voor… maar als al die anderen dat niet doen hoelang ga je daar dan zelf mee door? Al ras kijk je op het intranet in het smoelenboek om te zien hoe de gene er uit ziet waar je al lang mee mailt/werkt en die je nu zal treffen “bij de bankjes” en die dan vervolgens blijkt een tafel verderop te zitten?
De vraag is waar deze ontwikkeling van werkorganisatie ons naar toe gaat leiden. We gaan waarschijnlijk steeds meer “remote” werken. Nieuwe Enterprise software, social intranets, adhoc team project omgevingen en ja zelfs Microsofts Office 365 in combinatie met Sharepoint gaat de technologische laag bieden die “remote werken” gaat enabelen. De zoektocht wordt hoe je dit succesvol kunt toepassen waarbij mensen zich ook comfortabel voelen.
Rebecca Ranninger doet een poging in The secret to creating a global, virtual workplace that’s still productive – Quartz om een antwoord te vinden op deze uitdaging:
…today’s more virtual workplace also raises interesting psychological questions. I think it makes all of us less able to compartmentalize and separate the different elements of our lives as we used to. It’s less linear—much more of a jumble—because we’re always multitasking, we’re always on. The technology enables that by taking away the limitations of time and space.
…
The communal-experience piece of it—the camaraderie—is lost. These are concerns for us. How do we ensure that people have the same kind of experience they used to get sitting in a room when they’re no longer even in the same hemisphere?
…
…how do we make sure people learn from one another in a virtualized workplace? How do we make sure we’re maintaining our company culture and values?
…
At the most basic level, working through these kinds of challenges comes down to building and strengthening trust. Ironically, perhaps, the act of building this kind of trust among senior managers is something I don’t think we could have done virtually. There’s a limit to virtualization in that respect. At some point, you have to get people together and sit around those tables and have those discussions. The meetings’ content is important, but just as important is physically connecting in one place now and then, so you can work things out with each other. At the end of the day, we’re still human beings.
UPDATE 7 feb 2014: Survival in de kantoortuin aardig intermediair artikeltje met zelfde strekking: wie is er in godesnaam begonnen met deze onzin?
Link naar gelieerde post op RPD: “Essential equipment helping you survive in the modern office”
Managements all over the world are considering the amount of m2 they have to rent but do they consider the productivity loss due to the loss of concentration as a consequence?